Annie
Ik ben geboren op 10 mei 1952. Mijn thuis was in de Veldekensstraat, begint Annie. Mijn ouders waren Cesar Goossens en Rachel De Paepe. Mijn vader werkte tot Goossens en mijn moeder was huisvrouw en ze naaide nog wat om wat bij te verdienen. Ik kom uit een gezin van vijf: Mariette, André, Hubert, ik en onze Leopold. Ik volgde op de Kouter snit en naad en nadien heb ik een korte bureauopleiding gehad in de school van Piet Vermeir in Aalst.
Ik startte bij Sporta De Waele en een jaar later op den bureau bij Goossens. Ik heb toen de verhuis meegemaakt van de Lange Akker naar het industriepark. Ik heb er gewerkt tot in 1978 toen ik zelf ontslag genomen heb omdat mijn werk niet meer te combineren viel met het Gildenhuis.

Een zicht op het Gildenhuis einde jaren 70.

Iedere dag moesten we gaan kijken hoe laat het te doppen was. Je had vier categorieën doppers: arbeiders mannen, arbeiders vrouwen, bedienden mannen, bedienden vrouwen. Als den dop om acht uur begon moest het café om zeven uur open zijn. ’s Avonds sloot mijn moeder op tijd en ze had er geen problemen mee om de laatste klanten op tijd buiten te steken met de woorden: ‘Moete nie bij a vraa zijn?’.

Mijn vader was wel met pensioen, maar is nog een aantal jaren nachtwaker geweest op het gemeentehuis. Hij moest de telefonische oproepen voor de politie beantwoorden. Later is hij nog enkele jaren actief geweest als portier bij de firma Van der Eecken.

Het café was niet aan hem besteed, hij kon niet tegen dat gezever aan den toog en van dronkaards moest hij helemaal niets weten. Toch moest hij regelmatig bijspringen, zeker als mijn moeder moest koken. Hij was dan ook de gelukkigste mens toen wij de zaak overnamen.

We hebben elkaar leren kennen op de wafelbak van ’t Gildenhuis. Ieder jaar werden drie dagen en nachten lang met 40-50 ijzers wafels gebakken die dan verkocht werden om geld in ’t spreekwoordelijke laatje te brengen. Die nacht stonden Luc en ik toevallig naast elkaar te bakken, vertelt Annie. We kenden elkaar helemaal niet maar tussen het deeg en de wafeldampen begon er iets te ‘rijzen’. In het weekend zagen we elkaar in de Juvenes, maar het is maar echt serieus geworden eind augustus op de Scoutsfeesten. In 1976 zijn we dan getrouwd. Het middagmaal was in de Serwir en het avondfeest was, hoe kon het ook anders, in het Gildenhuis. We kozen voor een breugeltafel, want koken op mijn eigen trouwfeest dat zag ik echt niet zitten, voegt Luc er aan toe.

’t Boerkeshof op de Zandberg was onze eerste woonst, gaat Annie verder. Toen we in 1977 het Gildenhuis overnamen, verhuisden we naar de Kloosterstraat en Cyriel en Irma kwamen naar de Zandberg. We hebben die verhuis zelf gedaan met een camionette van Roger Van Hecke. Dat was echt niet te doen, zo’n huisruil. In het Gildenhuis was de woonst zo oud als de straat en vrij klein. In 1981 is onze tweeling Karla en Sandra geboren en toen was het hek helemaal van de dam. We hebben dan ’t Boerkeshof van mijn ouders kunnen kopen, zegt Luc, op voorwaarde dat zij in het nieuwe huis ook konden wonen. Een kangoeroewoning in een tijd dat dit woord nog moest uitgevonden worden. In 1984 was het klaar en konden we in ons nieuw huis.

Toen mijn moeder begon in 1965 kookten we enkel en alleen voor de verenigingen en dat waren er heel wat in die jaren. Elke vereniging had zijn kerstfeest, lentefeest, jaarfeest… en noem maar op. Toen in 1970 de oude zaal werd afgebroken en de bovenzaal totaal vernieuwd werd, kwam er ook ruimte voor trouwfeesten, rouwmaaltijden en jubilees.
In 1984 was de grote zaal klaar en kwam er een pak werk bij. Dat was eerst niet gepland maar na enkele maanden kregen wij ook die zaal in ons beheer zodat we grotere feesten konden geven, zegt Luc. Onze keuken was boven en dat betekende dat we alles wat we klaarmaakten naar beneden moesten brengen en er ook nog eens voor moesten zorgen dat het warm was. Dat was echt een hele organisatie op zich. Alleen de zaal klaarzetten was meestal meer dan een dag werk want al ons materiaal (serviezen, bestek, glazen, tafelkleden) stond allemaal boven.
Doorheen de jaren kregen we daar een zekere routine in, maar makkelijk was toch anders. In het begin werden er ook bals en TD’s gegeven maar daar zijn we na een tijdje mee gestopt omdat de parketvloer in de zaal te veel beschadigd werd. Vele jaren lang hebben we een vis- en wildfestival georganiseerd met veel succes.

Hoe dan ook, gaat Luc verder, gans ’t Gildenhuis uitbaten was allesbehalve schapenwachten. Vooral de combinatie van de zalen met het café was soms niet zo makkelijk. Als je in een weekend twee feesten had, stond ik praktisch heel de tijd in mijn keuken, Annie zorgde voor de zaal en alles wat er bij kwam kijken maar ondertussen moest ook het café open. Gelukkig hebben we veel hulp gekregen van mijn ouders, mijn broer Julien en in latere jaren ook van onze tweeling.

Maar dat neemt niet weg, vult Annie aan, dat het zware weekends waren. Je had bijvoorbeeld een trouwfeest tot vier, vijf uur ’s morgens en om negen uur was het café open. Er waren van die weekends dat we ons bed bijna niet zagen. Gelukkig hadden we iemand halftijds in dienst om voor onze kroost te zorgen.

Begin jaren tachtig hebben we nog een hond gehad, een boxer. Een hond in een café is niet simpel maar onze Whisky was allemans vriend. Louis De Kegel zaliger kwam hem geregeld halen om met hem te gaan wandelen. Het liefste van al zat hij in een auto en we moesten hem goed vastbinden in het café of de hond was ribbedebie. Maar op een dag was hij toch verdwenen met de noorderzon. Annie en Albert Van Der Strieckt zijn hem dagenlang gaan zoeken en aan alle boerderijen stonden ze dan te roepen: ‘Whisky, Whisky!’. Dat de mensen af en toe raar opkeken, dat moet ik je niet zeggen zeker, lacht Annie. En we hebben ook nog een annonce in de gazet gezet, zegt Luc. Verloren Boxer, naam Whisky, kleur cognac.

Een ander memorabel feit was de historie van de plastron. Eén van de vaste meubelen van het café was ongetwijfeld Hubert Heirwegh, alias den dikke Hubert. Die man hield regelmatig heel de toog aan de klap. Op een goede dag zit ook Werner Heirman aan den toog. Die twee hadden een soort liefde-haatverhouding en ze deden niet liever dan op elkaar te schimpen.

In heel die halve eeuw Gildenhuis was er één zwarte dag: dinsdag 10 november 1987, een marktdag. Ik maakte zoals iedere week op maandag een hele ketel soep voor de markt. Iedere dinsdagmorgen ging mijn moeder naar de markt maar eerst ging ze de soep opzetten. Zo ook die bewuste dinsdag. Even voor negenen kreeg ik een paniektelefoontje van bakker Vael met de boodschap dat er brand was uitgebroken in ons café. Wij in zeven haasten naar de Kloosterstraat en Albert Vael had niet gelogen. Heel de keuken was uitgebrand en het café was zwaar beschadigd door de rook. Wij vermoeden nog altijd dat de oude elektrische leidingen in onze keuken de brandoorzaak waren.

De volgende dag op 11 november is er een groep van meer dan 30 vrijwilligers komen helpen kuisen. We hebben toen boven in de zaal het café ondergebracht en drie maanden lang hielden we boven café tot ergens in februari 1988 het café volledig vernieuwd was met het uitzicht van een Engelse pub. Trouwens, zegt Annie nog, sinds 1965 is het café al vijf keer van interieur veranderd.

Begin jaren tachtig maakte de Lotto een serieuze opgang. Via mijn nonkel Gilbert (Van Damme) kregen we in ons café een Lottodepot. We maakten er wat reclame voor en binnen de kortste keren was de donderdagavond een topavond in het café. Mensen brachten hun lottoformulier binnen en bleven een pintje drinken. Dat was best gezellig. In die tijd was alles nog manueel en op vrijdagmorgen werden de briefjes opgehaald.

Ook hadden wij een Lottoclubje van tien mensen en iedere week speelden we mee met dezelfde cijfers. In 1981 hadden we zes cijfers in rang 1. De zondagmorgen, we lagen nog in ons bed en de kuisvrouw was aan het werk, toen Albert Van Der Strieckt aan onze trap stond te juichen dat we er zes juist hadden. In die tijd moest je nog tot dinsdag wachten vooraleer je je eigenlijke winst kende. We hadden enerzijds geluk en anderzijds pech want juist die week waren er nog vijf gelukkigen die er zes juist hadden. We kregen toch de mooie som van ongeveer 8 000 000 Belgische frankskes (200 000 euro) en gedeeld door tien was dat nog meer dan de moeite waard.

Boog

Die stond ook niet altijd gespannen. Toen ze startten in 1977 hebben Luc en Annie onmiddellijk een sluitingsdag ingevoerd en twee maal per jaar trokken ze er voor een dag of tien tussenuit. In het begin kon dat enkel omdat we veel hulp kregen van mijn ouders en mijn broer Julien, zegt Luc, pas in latere jaren mochten we (van de beheerraad) een jaarlijkse vakantie nemen. Met de kinderen gingen we in de winter skiën. Zij deden dat graag, gaat Annie verder, ik ook maar het heeft jaren geduurd voor ik het goed kon. Ik ben altijd heel voorzichtig geweest, zegt Luc op zijn beurt, ik was doodsbang dat ik iets zou breken want ik kon het me heus niet permitteren om zes weken met mijn been in het gips te zitten. In de zomer trokken we steevast naar Spanje. Aan de Costa Brava hebben we ons hart verpand.

Op 31 maart kwam dan dat fameuze point final. Hoe ze dat nu gaan regelen, gaat Luc verder, dat weet ik niet. Het is wel duidelijk dat het anno 2015 niet meer zo simpel is. Het café is momenteel aan de vijfde uitbater toe sinds wij ermee gestopt zijn in 2005 en of ze iemand zullen vinden die de zalen voor zijn rekening wil nemen… dat zal echt niet makkelijk zijn. Voor een trouwfeest bijvoorbeeld zijn mensen heel wat veeleisender geworden. Je moet een tuin hebben voor de receptie en alles moet gebeuren in een mooi kader.

Het Gildenhuis heeft wel de laatste grote zaal in Zele en dat is zeker een troef. Bij ons afscheid zorgde de beheerraad voor een afscheidsdrink en kregen we van hen en al de organisaties een mooie reischeque.

Het was een tijd dat het doodzonde was voor een socialist om in ’t Gildenhuis bijvoorbeeld een pint te gaan drinken. Ieder zat in zijn eigen hokje en dacht heel zwart-wit. Luc Van Den Abbeele heeft voor de joke ooit eens een verkiezingsaffiche van Jef De Bruyne in ’t café gehangen. Toen Karel Poppe dat ontdekte, was ’t kot te klein. Zo rap als tellen stond hij bij ons aan de deur, want zo’n affiche dat kon echt niet!, lacht Luc. Dit jaar bijvoorbeeld vond het kerstfeest van het ACLBV plaats in het Gildenhuis. Dat zou vroeger hoegenaamd geen school geweest zijn.

Ook met de cafés in Zele is het vandaag droevig gesteld, zegt Luc, er waren ooit andere tijden. Je moet maar eens op een zondagavond over de Markt van Zele lopen, la tristesse in het kwadraat. De Kroon en Het Anker staan er verlaten bij en de andere cafés zijn gewoon toe. Dat is ooit anders geweest. In Lokeren en Dendermonde floreert de horeca wel nog.